Επίλογος Η ολοκλήρωση της παρούσας εργασίας αποτελεί και το επισφράγισμα μιας διαδικασίας, που ξεκίνησε ακριβώς πριν ένα χρόνο. Με την άφιξη μας στην Σουηδία ξεκίνησε μία περίοδος δημιουργικότητας και πολλαπλών ερεθισμάτων για εμάς, η οποία άλλαξε τον τρόπο που βιώναμε τόσο την εκπαιδευτική, όσο και την ελληνική πραγματικότητα. Η στάση μας απέναντι σε πολλές καταστάσεις διαφοροποιήθηκε, ενώ ταυτόχρονα οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες μας ως μελλοντικοί δάσκαλοι απεγκλωβίστηκαν από την περιορισμένη ελληνική προοπτική, εφόσον στην Σουηδία γίναμε μάρτυρες ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που κάλυπτε τις καθολικές ανάγκες της κοινωνίας και όχι μεμονωμένων ομάδων αυτής. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας προνομιούχους για όλα αυτά που είδαμε και καταγράψαμε, και ευγνώμονες για το πλήθος των εμπειριών και των νέων προοπτικών, που γνωρίσαμε και οικειοποιηθήκαμε στην Σουηδία αναφορικά με την παιδαγωγική επιστήμη.
Γι’ αυτό το λόγο, αμέσως καταλάβαμε ότι ήταν καθήκον μας και μέρος του ρόλου μας ως φοιτητριών να συνθέσουμε αυτήν την εργασία, ώστε να προσφέρουμε τις γνώσεις μας σε ένα ευρύτερο ακροατήριο και όχι μόνο στον περιορισμένο κύκλο γνωριμιών μας.
Αυτήν ακριβώς την ανάγκη μας για προσφορά των γνώσεών μας επιχειρεί αυτή η εργασία να ικανοποιήσει. Έχοντας ολοκληρώσει κάποιος την ανάγνωσή της μπορεί να νιώσει εξίσου έντονα όσο εμείς που τα βιώσαμε άμεσα, την ποιότητα και το υψηλό επίπεδο της εκπαίδευσης στην Σουηδία και να εντρυφήσει στο χώρο της διαπολιτισμικής, που αποτέλεσε και την εστίασή μας. Ζώντας στην πλήρη αποθέωση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας και της απόλυτης αλληλεπίδρασης μεταξύ των πολιτισμών, το παράδειγμα της Σουηδικής εκπαίδευσης, το οποίο συμπεριλαμβάνει εξίσου όλα τα μέλη της και άρει κάθε είδους διαφορές, πολιτισμικές, κοινωνικές, οικονομικές, ενώ ταυτόχρονα δομείται επί των καπιταλιστικών βάσεων αποτελεί μια πνοή αισιοδοξίας και για την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Επιβεβαιώνεται πως ο δρόμος για μια επιτυχημένη εκπαιδευτική προσέγγιση είναι η αντιμετώπιση του μαθητικού κοινού ως άξιου για ισότιμη εκπαίδευση, όπου όλοι ανεξαιρέτως
φυσικών ή μη χαρακτηριστικών δέχονται τα ίδια ερεθίσματα από το εκπαιδευτικό σύστημα και αναπτύσσονται χάρη σε αυτό.
Η διαπολιτισμική εκπαίδευση στην Ελλάδα, λοιπόν, προφανέστατα και μπορεί να εξελιχθεί αρκεί να αποβάλλει από τον πυρήνα της όλες αυτές τις περιοριστικές δικλείδες. Και είναι αναπόφευκτο, βεβαίως, να εξελιχθεί, διότι η ελληνική πραγματικότητα χρειάζεται μια ώθηση, μια αναβάθμιση η οποία θα δοθεί μέσω μιας καθολικής, αντιρατσιστικής και διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.
|