|
 |
Πίσω |
Πίσω
 |
Είμαι 17 χρονών τώρα. Είμαι ένας πολεμιστής, ένας παλικαράς. Μου αρέσει όταν έρχονται καινούρια παιδιά στο σχολείο. Τα "σκληραίνω" λιγάκι... Το ξύλο δεν με πείραξε όταν ήρθα εγώ, θα κάνει και σ' αυτούς καλό. Έχω γίνει αρκετά καλός στο να λέω ψέμματα, αλλά χρειάζεται να εξασκηθώ ακόμα περισσότερο. |
 Ώρα παιχνιδιού στο σχολείο του Σπάρτακου. |
Με δείρανε τις προάλλες. Η Μαξίλα κι εγώ πεινάγαμε λίγο κι έτσι πήγαμε να κλέψουμε κανα' δυο κοτόπουλα. Ήταν στ' αλήθεια νοστιμότατα. Δυστυχώς αυτός που τα είχε, μας ανακάλυψε και πήγε και μας ανέφερε. Μας δείρανε, όχι γιατί κλέψαμε τα κοτόπουλα αλλά γιατί μας ...πιάσανε. Πόνεσε λίγο. Ο δάσκαλός μας, μάς είπε ότι ένα αγόρι πριν από λίγα χρόνια, έπιασε μια αλεπού και σκέφτονταν να την σκοτώσει και να την φάει. Πρόσεξε όμως ότι ερχόταν κάτι στρατιώτες και έκρυψε την αλεπού κάτω από το πουκάμισό του. Για να αποφύγει την τιμωρία που θα του επιβάλλονταν αν τον έπιαναν να κλέβει, προτίμησε να αφήσει την αλεπού να του ξεσκίσει το στομάχι, παρά να ομολογήσει ότι την είχε κλέψει. Δεν επέτρεψε ούτε στο σώμα του ούτε στο πρόσωπό του να δείξουν τον πόνο του. Εγώ πάντως δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να φανώ τόσο γενναίος. Έτσι λοιπόν... Ο πόλεμος με την Αθήνα τελείωσε.... Δεν πειράζει, θα υπάρξουν άλλες μάχες για μένα, όταν γίνω στρατιώτης σε κανα' δυο χρόνια. |
|
 |
|
|