Πίσω
|
|
|
|
| Λοιπόν ζώ ακόμα.
Δέκα χρόνια χαμένα... και νά που επί τέλους έχουμε
έναν νέο ηγέτη, τον φίλο μου τον Αλκιβιάδη. Με
συμπαθεί, ακούει τις συμβουλές μου και μ' αφήνει
να προσέχω τον σκύλο του όταν προπονεί τις ομάδες
του με τα άρματα. Είναι ένα πανέμορφο σκυλάκι. Κάνω τα πάντα γι΄αυτό. Μεχρι που το πηγαίνω βόλτες τώρα που μπορούμε και βγαίνουμε έξω από τα τείχη της πόλης. |
 |
| Για κάποιο λόγο όμως, μου φαίνεται ανήσυχος και λυπημένος όταν επισκεπτόμαστε τα μέρη που είχε κατασκηνώσει η Σπαρτιατική Μυστική Αστυνομία. Τότε κάθεται σε ένα μικρό λοφάκι και ουρλιάζει. Γιατί άραγε; |
|
 |
|
|